Thuisvoelen

Ergens in een buitenwijk van Masaya, zittend op de stoep met een flesje cassis waarvan ik de smaak niet kan definiëren. Net gekocht in een puperia (winkeltje). Water verkochten ze niet, dat drinkt men hier natuurlijk niet uit een fles. Voor me een modderige weg met kuilen vol water. Een jongen en een meisje op de fiets, stevige stalen rossen, dat wel. Een man met een ijscokar. Die heb ik deze weken veel gezien. Er wordt veel ijs gesnoept zeker. Ik durf het niet aan, het zelfgemaakte ijs. Ben er niet zeker van dat mijn verfijnde maag hier tegen kan...

De taxi heeft ons een uur geleden bij de kerk gedropt. Vijf jaar geleden deed Yvonne hier een half jaar vrijwilligerswerk. Ze is een rondje hernieuwde kennismaking aan het doen.

Ik laat de omgeving op me inwerken. Al vaak heb ik het me afgevraagd: ¨Zou het iets voor mij zijn om langere tijd in een armer land te leven?¨ Hier realiseer ik me extra dat ik superrijk ben en dat niet alleen. Ik ben eraan gewend en tot op bepaalde hoogte houd ik ervan.

De volgende dag loop ik in mijn upsie door de stad Masaya. De laatste dag hier in Nicaragua:
- Hier drinken we cola drinken uit een plastic zakje als we met z´n vieren delen uit een fles.
- Ik druip van het zweet ook al doe ik niets.
- Als ik een batterij wil kopen, moet ik in mijn boekje ¨Spaans¨ aanwijzen wat ik hebben wil.
- Op straat moet ik uitkijken voor de vele taxi´s en voor paard en wagen.
- Soms moet je het toilet doorspoelen met water wat je eerst in een emmer schept.

Ja, het was een mooie reis. Eigenlijk twee reizen, Guatemala en Nicaragua, zo dicht bij elkaar en toch een wereld van verschil.

Vannacht om 2 uur staat de taxi voor. We gaan dan weer naar huis. Nederland, de plek waar ik me thuis voel!

Marjanne