Gewoontes en tradities

Het kostte me bijna acht dagen om een nieuwe gewoonte aan te leren: inmiddels gooi ik het toiletpapier niet meer in de toiletpot maar in de daarvoor gebruikte vuilnisemmer. Hier in Guatemala hebben ze hele smalle afvoerpijpen, verstopping ligt dan op de loer. Best apart dat ze nog nooit bedacht hebben om wijdere pijpen te maken. Dingen die voor jezelf logisch lijken, zijn dat voor een ander niet altijd. Dat vind ik een boeiend (en soms lastig) gegeven van het omgaan met mensen. Waarom doe en denk jij zoals je doet? En waarom doe ik het op mijn manier?

Toen ik plannen maakte om naar Guatemala te gaan, dacht ik dat een belangrijk verschil het begrip "tijd" zou zijn. Tot mijn verbazing is men steeds op tijd als we een afspraak maken. Gisteren was het busje wat ons van Pananjachel naar Chichicastenango bracht, zelfs tien minuten te vroeg! Mijn referentiekader hierbij is Uganda: een half uur later is dan nog steeds ruim op tijd. Ik ben ook verrast dat een acht-persoonsbusje gewoon met twee of drie passagiers rijdt. In Uganda zouden we dan al snel met z´n twintigen in hetzelfde busje zitten.

De Mashenos, inwoners van Chichicastenango zijn hun tradities trouw gebleven. Eén van de plekken waar wij dit goed kunnen zien is de Santo Tomas-kerk. Op de trappen wordt wierrook gebrand. In het middenpad van de kerk voeren inwoners ceremonies uit. Hierbij branden zij kaarsen en offeren bloemen en sterke drank. Er zijn een negental redenen waarom zij dit doen. Onder andere bedanken zij hun voorouders voor wat ze gedaan hebben, het kan een ceremonie zijn voor de bevrijding van de eigen slechte gedachten of een gebed om de goden gunstig te stemmen.

Vandaag is het marktdag. Gisteren zijn al veel mensen uit de verre omstreken aangekomen met hun koopwaren. Ook vanochtend vroeg, toen ik nog lag te slapen, zijn er bussen vol met Indianen aangekomen. De straten zijn nu overvol met verkopers en toeristen. De markt hier is één van de bekendste in Guatemala. Wat ben ik blij dat wij al heel vroeg (ong. half 9) rondliepen. We konden in alle rust wat rondneuzen. Een goed uur later merken we al dat de prijzen omhoog gegaan zijn. Wat moest ik lachen toen mijn 125 Quetzales gevraagd werd voor een bamboe-muziekinstrument waarbij ik bij een andere kraam iets vroeger op de ochtend kon beginnen bij 75 Quetzales. Ik wist dat je hier hard moet onderhandelen, dat heb ik dus gedaan en het instrument zit nu voor 25 Quetzales in mijn tas ;-) Over een uur zal het hier nog drukker zijn, dan komen er volgens de reisgids busladingen met toeristen aan. Brrr... dat soort drukte trekt mij gewoonlijk niet. Ik vind het dus prima dat we tegen twaalf uur richting Tikal reizen.

Marjanne