Handelsgeest in Panajachel en Santiago

"Santiaaaagoooo..., Santiaaaagoooo...", de stem van de schipper galmt nog na in mijn oren. Met luide stem riep hij om passagiers voor zijn boot. Wij waren nummer twee en drie van de ruim twintig mensen die hij nodig had om zijn boot te vullen. Met belangstelling heb ik zo`n drie kwartier bekeken hoe hij zijn klanten wist te werven. En natuurlijk waren de passagiers ook het observeren waard. Nummer één leek mij een alleenreizende toerist. Een echte vrijbuiter met zijn halflange zwarte haar, een nonchalante zwart-wit gevlekte sjaal en een backpack die bijna twee keer in die van mij zou passen. Tsja... echt weinig meenemen op reis, moet ik nog steeds leren... Het grootste deel van de passagiers bestond uit lokale bevolking. Zoals die man met een pak op zijn rug, waar zelfs mijn backpack twee keer in zou kunnen. Wat hij vervoerde, weet ik niet. Het zat goed ingepakt met zwart plastic en een soort van visnet er omheen. Ook ging er een koelbox mee waarin bevroren bananen omhuld met chocolade zaten. Die waren vast bedoeld om in Santiago te verkopen.

De meeste handelaars komen `s ochtends vroeg vanaf de overkant naar Panajachel. Dat heb ik de dagen hiervoor tijdens mijn ontbijt wel gezien. In Panjachel zijn de toeristen, dus daar is geld te verdienen.

De tocht over het meer van Atitlan is er één waarvan mijn bloed sneller gaat stromen. Ik zat voorin de boot dus ik kon op de boeg gaan zitten. Met de haren in de wind, opspattend water en opnieuw prachtige uitzichten! Vanaf de boot lieten we ons, met onze grote backpacks..., door een driewielertaxi naar het hotel brengen. Hoe dom-dom-oliedom kun je zijn. Natuurlijk weten we best dat je van tevoren de prijs moet afspreken. De taxichauffeur en zijn maat hebben een goede dag vandaag, ze hebben flink aan ons verdiend...

Een wandeling door Santiago maakt me weer extra blij dat we overgestoken zijn. Hier krijg ik weer het gevoel het echte leven in Guatemala een beetje mee te kunnen maken; op straat de vrouwen die fruit, groenten en stoffen verkopen aan de lokale bevolking. Een paar jongens die al stoeiend hun weg gaan. Niet zoals in Panajachel verkopers die je continue willen overhalen om hun kleurige kettingen, handgemaakte kleden of vrolijk klinkende trommels te kopen. Niet dat ik ze ongelijk geef... ik zie dat ze het geld hard nodig hebben.
Dat meisje bijvoorbeeld die eergisteren bij onze tafel stond toen we bijna klaar waren met eten. Ze kwam om te verkopen, maar het brood wat geserveerd werd bij onze warme maaltijd wilde ze maar al te graag hebben.

Hier in Santiago zijn de kinderen blijkbaar niet veel toeristen gewend. Op het plein bij de kerk kocht Yvonne een paar sleutelhangers. Een zwerm kinderen kwam hierop af om mee te kijken. Toen ik dit plaatje op de foto wilde zetten, stoven de kinderen uiteen. Nee... niet op de foto... Lachtend en verschrikt deinsden ze achteruit toen ik vroeg of ik een foto van ze mocht maken. De verkoopster van de sleutelhangers zag hier handel in. Ze ging voor me staan: " Voor 2 Quetzanges wil ik wel!" Geweldig! Deze handelsgeest wilde ik wel belonen, maar niet nadat ik had bedongen dat ik 1 Quetzange zou betalen. Overigens heb ik later ook nog een sleutelhanger van haar gekocht.

Even later zaten we achterin de kerk. Ik wilde mijn foto`s nog eens bekijken. Yvonne volgde mijn voorbeeld. En opeens merkte ik dat er drie jongens mee stonden te kijken. Dat vonden ze wel leuk om deze digitale fotografie te zien! Jongens, ik weet niet hoeveel jullie van dit land hebben gezien, maar het is werkelijk fantastisch!

Marjanne

NB 1 Ilze: ik wens je alvast een heeeele goede tijd op je toer. Als ik terugkom wil ik alle verhalen horen!

NB 2 Arry: De herfstkleuren waren al zo mooi toen we vertrokken. Ik vind het hier prachtig, maar ik hoop stiekem ook nog een beetje van de herfst in Nederland mee te kunnen maken ;-)