Tot ziens in Bangkok

Cycloon Nargis, dictatuur, vluchtelingen… misschien is dat het eerste waar je aan denkt bij het land Myanmar (tot 1989 Birma). Een typisch vakantieland is het niet. Toch is dit mijn vakantiebestemming dit jaar. Ook een land met architectonische en culturele hoogtepunten. Een wisselend landschap en de rijkdom aan kleuren, het heldere groen van de rijstvelden en de kleurrijke patronen van de Longy, de traditionele Birmese sarongs waarin alle kleuren van het landschap zijn verwerkt. Tenminste, deze laatste zinnen haal ik uit een reisbeschrijving, dat ga ik zelf nog ervaren.

“Hoe kom je erbij om hier naar toe te gaan?”, is een vraag die mij vaak gesteld werd. Eigenlijk heb ik dat zelf niet bedacht, ik moest zelfs nog op de kaart kijken waar het land precies ligt, toen we besloten om daarheen te gaan. Annelies werkt bij ZOA-vluchtelingenzorg. We wilden een vakantie koppelen aan één van haar werkreizen. Nu gaan we dus tussen haar werk in Cambodja en haar werk in Thailand op vakantie in Myanmar. Dit levert bij het verkrijgen van ons visum vertraging op. We hebben onze paspoorten opgestuurd naar de visumdienst in Breda, maar het visum krijgen we niet zomaar want onze functies rieken naar een reis waarop we gaan hulpverlenen in plaats van vakantievieren. Daarbij is ons eerste overnachtingadres het hotel waar de landendirecteur van ZOA Myanmar verblijft. Het paspoort is op dit moment nog onderweg, maar na wat heen-en-weer bellen en mailen, hebben we de toezegging dat we worden toegelaten in dit bijzondere land.

Dat het een bijzonder land is, heb ik door het lezen steeds meer gemerkt. Je mag hier niet vrij reizen, als toerist mag je in bepaalde plaatsen komen, andere plekken zijn verboden gebied. Een mobiel netwerk is er niet en de internettoegang is beperkt. Ik hoop tijdens de reis af en toe een update te kunnen plaatsen. Net als zo veel dingen in deze reis, zal het een verrassing zijn of dit lukt!

Ook bekruipt mij een dubbel gevoel bij dit land. Pas heb ik een film gezien over Birmese vluchtelingen van het volk van de Karen die gevlucht zijn naar Thailand. Deze week in het nieuws Birmese vluchtelingen naar China. Mijn hart huilt als ik denk aan het leed van deze mensen. “Macht” dat is waar het om draait. De gevoelens van mensen, dat is wat ik belangrijk vind. Het lijkt mij heel apart om in dit land te reizen. Wat gaan we echt zien van dit land van de mensen? Er zal meer verborgen blijven dan wat er zichtbaar is.

Zondag 6 september vliegt Annelies naar Cambodja, op zondag 13 september vertrekt mijn vliegtuig. We kunnen tegen elkaar zeggen: tot ziens in Bangkok!