Zondagmiddagdutje

Een waas van groen, rommelige volkstuintjes, graffiti, mijn spiegelbeeld in de ruit, blauw met witte letters "Hilversum". De trein staat even stil.
Via de terminal beschilderd met tulpen kom ik in het vliegtuig.
Tijd voor een zondagmiddagdutje. Zo af en toe best lekker. Gelukkig lukt het in de onhandige houding in een vliegtuigstoel ook om wat te slapen, want met de reis naar Bangkok sla ik 5,5 uur over.

Gisterochtend sprak ik op station Barneveld-Noord een echtpaar. Ze informeerden naar de bestemming.
"Myanmar," zei de vrouw, " dat is geen ontspannen vakantie."
Zou ze gelijk hebben? Het is in ieder geval geen Griekenland waar je als toerist in de watten gelegd wordt. Toch verwacht ik als bezoeker van Myanmar geen problemen. Die zijn er des te meer voor de inwoners. Ik ben benieuwd wat we daar als toerist van te zien en te horen zullen krijgen. Ter illustratie een stukje uit het boek "De onzichtbaren" van Karel Glastra van Loon. De schrijver van het boek en een blinde Birmees maken een wandeling:
"Als we verder lopen vraag ik (de Birmees) of je hebt gezien dat ze haar linkeronderbeen mist. Je had het niet gezien, zeg je, je keek naar haar dochtertje, dat ze meedroeg op haar rug.
Ik zeg: 'Een halfjaar geleden liep Ta Eh Shee over een bospad, niet ver van haar huis in een dorp in Oost-Birma. Ze stapte op een mijn, een mijn van onze eigen strijders. Het duurde drie dagen om de dichtsbijzijnde kliniek te bereiken. Daar wilden ze haar alleen helpen als ze voor elke behandeling en elk medicijn zou betalen. Haar broer heeft haar toen met twee vrienden over de grens gebracht. Dat kostte nog eens vier dagen. De verwondingen aan haar been waren gaan ontsteken en de helse pijnen hadden haar zo uitgeput dat de artsetn in het Thaise ziekenhuis twijfelden of ze het wel zou redden. Haar linkerbeen moest worden afgezet vanaf de knie. Nu woont ze met haar twee kleine kinderen in het kamp. Haar jongste dochtertje heeft haar vader nooit gezien. Hij is al twee jaar spoorloos.'
Als we verder lopen zijn je stappen zwaarder, leun je zwaarder op mijn schouder, ben ik het die jou leidt, in plaats van andersom."

Dit is één van de vele verhalen. Overigens mogen wij als toerist niet overal komen, ook moeten wij altijd met een gids op pad. Daarom denk ik dat wij wel een ontspannen vakantie kunnen hebben. In die zin dat ik niet de ogen kan en wil sluiten voor wat wel zichtbaar is.

Voor nu is het wachten op Annelies en de aansluiting naar Yangoon.

Marjanne